ZAPOWIEDŻ: Orbit "in-visibility" -premiera 3 lutego
"Od początku historii założonego w 2016 roku na Europa Jazz Festival w Le Mans tria Orbit, chcieliśmy razem zajść jak najdalej.
Pierwszy album, zatytułowany po prostu "Orbit" wydany w 2019 roku, jest świadectwem spotkania trójki podróżujących poszukiwaczy przestrzeni dźwiękowych.
Mieliśmy wówczas już więcej materiału, niż potrzebowaliśmy, a pragnienie wydania kolejnego albumu było oczywiste.
Kilkakrotnie przekładając termin z powodu epidemii, w końcu rozpoczęliśmy pracę nad albumem.
Przygotowaliśmy "in-visibility" w taki sam sposób jak pierwszy album, wspólnie pisząc muzykę.
Gotowe do wyprawy trio spotkało się w Opéra de Lyon w maju 2022 roku aby rozpocząć trasę, która miała przebiegać przez Bretanię (Francja) z przystankiem na półwyspie (Studio Sarzeau).
Pierwszego dnia prób wyróżniło się trzynaście utworów.
Następnego dnia ożyły one na scenie, a kilka dni później zarejestrowały je mikrofony studyjne.
Przez kilka tygodni szukaliśmy tytułów.
Niektóre bardziej enigmatyczne wywołały dryfujące „satelity”, jak można sobie wyobrazić cząsteczki ocierające się lub zderzające w próżni kosmicznej.
Wydawało nam się że odnosząc się do astralnych obrazów, znajdujemy to co sprawia że wibrujemy w muzyce, czasami czując się przytłoczeni tym czego nie widzieliśmy i robiąc gigantyczny krok w kierunku tego, kim jesteśmy jako muzycy.
Skierowanie teleskopu na dany obszar, eksploracja i przeszukiwanie każdego zakamarka z cierpliwością i pokorą, aby wydobyć perłę.
Być może właśnie to przydarzyło się nam podczas grania na bis w czasie koncertu, naszej wersji zapomnianego utworu Billa Evansa "Orbit", kompozycji ukrytej za wieloma gwiazdami, która od dziesięcioleci czekała na nasze trio.
Szelest papieru unoszonego w rękach Toma Raineya, wydający się brzmieć bez końca, jest ostatnim dźwiękiem całej sesji nagraniowej.
Właśnie ten delikatny szelest wydawał nam się najbardziej naturalnym zakończeniem całego albumu".
"Ci trzej artyści nie przybierają pozy. W grze każdego z nich nie ma najmniejszej próby ostentacyjnego pokazu. Jest przede wszystkim ekspresyjna zespołowa gra. Ambitna, wysublimowana i stymulująca twórczą konwersację, lecz dla odbiorcy zawsze przystępna i czytelna ".
Bernard Aimé
MUZYCY TWORZĄCY ORBIT
Pianista Stephan Oliva zaczął budować swoją muzyczną reputację pod koniec lat 80-tych, grając w trio, duecie i solo. Na jego naturalny i oryginalny styl składają się zarówno własne kompozycje jak hołdy dla wielu różnych osobowości w tym: Billa Evansa, Lenniego Tristano, Paula Motiana, Giacinto Scelsiego, Paula Austera, Bernarda Herrmanna, a ostatnio jego nowe odczytanie pionierów Harlem Stride. Uhonorowany został takimi nagrodami jak m.in.: Golden Django – Revelation (1992), Shock of the Year (w 1998, 2000, 2002 i 2004 roku), Boris Vian Award od Francuskiej Akademii Jazzu (2002), czy Best Album od Charles Cros Academy (2002). Wśród najważniejszych zespołów Stephana Olivy wymienić można: trio z wielkim Paulem Motianem i Bruno Chevillonem, kolejne z Bruno Chevillonem i François Merville, trio z Claude'em Tchamiitchianem i Jean-Pierre'em Jullianem, kwintet z Matthieu Donarierem, JeanMarcem Foltzem, Bruno Chevillonem i Nicolasem Larmignat, sekstet z François Raulinem, Markiem Ducretem, Laurentem Dehorsem, Christophem Monniotem i Paulem Rodgersem, kwartet z Rémim Charmassonem, Jari Hongisto i Claude'em Tchamiitchianem, duety z: Lindą Sharrock, Joeyem Baronem i Susanne Abbuehl, czy formacje Echoes of Spring Quintet i Soffio di Scelsi Trio.
Mieszkając w Nantes gdzie prowadzi wytwórnię Yolk Records, Sébastien Boisseau jest dziś uznanym kontrabasistą w całej Europie. Reprezentuje mocny i elegancki styl gry silnie osadzony w jazzie. Komponuje dla swoich formacji Wood i Unit, oraz uczestniczy w licznych projektach we Francji i innych ktajach europejskich. Wierny swoim pierwszym muzycznym partnerom (Alban Darche, Denis Badault, Matthieu Donarier, Jean-Louis Pommier) współpracował i produkował muzykę również z takimi osobistościami jazzu jak: Daniel Humair, Joachim Kühn, Louis Sclavis, Charlie Mariano, Marc Ducret, Martial Solal, Misha Mengelberg, John Hollenbeck, Pat Metheny, Michel Portal, Gábor Gadó, Eric Watson, Stéphan Oliva, Hans Lüdemann, Samuel Blaser, Piotr Wojtasik, John Tchicai, Mikko Innan, Kenny Werner, Simon Goubert czy Pierre Dorge. Spotkanie z Jean-Yvesem Evrardem zaprowadziło go w kierunku innych podejść do muzyki instant, takich jak performance i teatr. W 2011 roku skomponował muzykę do niemego filmu Teinosuke Kinugasy „Szalona strona” z 1926 roku, którą przedstawił na Festiwalu Historii Sztuki w Fontainebleau, a wraz z Louisem Sclavisem i Jean-Paulem Delore przygotował recital „Idiomy i światła”, oparty na utworach literackich francuskich autorów (Michaux, Sony Labou Tansi, Dieudonné Niangona, Charles Beaudelaire…).
Perkusista Tom Rainey urodził się w Los Angeles w Kalifornii w 1957 roku. Od czasu swej przeprowadzki do Nowego Jorku w 1979 roku występuje na festiwalach i klubach w Ameryce Północnej i Europie z wieloma artystami, w tym z: Johnem Abercrombie, Rayem Andersonem, Jane Irą Bloom, Timem Berne, Tedem Cursonem, Markiem Ducretem, Georgem Gruntzem, Davidem Tornem, Markiem Heliasem, Fredem Herschem, Andym Lasterem, Joe Lovano, Carmen McRae, Mikem Nockiem, Simonem Nabatovem, New and Used, Matthiasem Schubertem, Tomem Varnerem, WDR Big Band, Kenem Wernerem i Dennym Zeitlinem. Tom Rainey otrzymał grant National Endowment for the Arts na skomponowanie i wykonanie koncertu muzyki na perkusję i perkusjonalia z udziałem Dave'a Samuelsa i Arto Tuncboyaci. Liczne nagrania Raineya i artystyczny kaliber muzyków, których wspiera, sprawiają iż od późnych lat 80-tych jest na liście perkusistów ściśle utożsamianych z nowojorską sceną nowoczesnego, kreatywnego jazzu. Swój debiutancki album jako lider „Pool School”, Tom Rainey nagrał dla Cleanfeed Records w maju 2010 roku. Na płycie tej grają też Mary Halvorson (gitara) i Ingrid Laubrock (saksofon). Kolejna płyta tria „Camino Cielo Echo” została wydana przez Intakt Records.
